"Zgubieni" Charlotte Rogan

"Zgubieni" Charlotte Rogan są kolejnym w ostatnim czasie debiutem, który przeczytałam. Autorka swą pierwszą powieść wydała, w można powiedzieć, późnym wieku średnim, bo mając 57 lat. Jak widać po jej przykładzie warto próbować w każdym wieku.

Historia ta skupia się na 22-letniej Grace Winter, młodej mężatce, która jest oskarżona o morderstwo, po spędzeniu 21 dni w szalupie ratunkowej po zatonięciu statku - Cesarzowej Aleksandry. Co ciekawe Rogan swój pomysł zaczerpnęła z prawdziwej XIX- wiecznej historii dwóch rozbitków, którzy zabili i zjedli swego towarzysza niedoli czekając na ratunek.

Narratorką i zarazem główną bohaterką "Zgubionych" jest świeżo poślubiona i owdowiała młoda Grace. Opisuje ona, na polecenie swych prawników wydarzenia, której miały miejsce przed, w trakcie i po podróży luksusowym liniowcem. Młoda kobieta, podobnie zresztą jak reszta postaci w tej książce, to osoba, którą niełatwo polubić. Jej relacja jest beznamiętna pomimo tragicznych okoliczności. Ma niewątpliwie złożoną osobowość, której nie udało mi się do końca jej rozszyfrować - jest jednocześnie słaba i silna, a ponadto niesamowicie ambitna. Czasem w swej relacji mija się z prawdą i unika niewygodnych dla niej tematów.

"Zgubieni" to powieść o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić by przeżyć. W przepełnionej do granic możliwości łodzi żeby ktoś przetrwał, ktoś inny musi umrzeć. Bohaterowie żeby przetrwać tworzą często nietrwałe sojusze, prawie od początku dzielą sie na dwa obozy: jeden pod przywództwem pana Hardiego, doświadczonego marynarza, który skrywa swoje sekrety, i pani Grant, osobowości silnie oddziałującej szczególnie na kobiety znajdujące się w szalupie.

Powieść nie daje jednoznacznych odpowiedzi na postawione pytania i to mi się w niej podoba. Dopóki nie zostaniemy postawieni w sytuacji gdzie zagrożone jest nasze życie nigdy nie dowiemy się, czy postąpimy szlachetnie i oddamy za kogoś nasze życie, czy też poświęcimy innych by ratować siebie.

Pomimo rozlicznych zalet tej książki przeszkadzała mi ta beznamiętność Grace i niemożność polubienia żadnej postaci. Główna bohaterka, pani Grant, Hannah, czy Mary Ann nie wzbudziły moejej sympatii. Mniej więcej w połowie ksiażki zaczęłam kibicować trochę antypatycznemu panu Hardiemu.

"Zgubieni" mają mocny początek i koniec jednak w połowie książka zaczęła mnie trochę nużyć. Pomimo tego polecam. Warto poświęcić chwię tej niedługiej objętościowo powieści.