Losy carskiej rodziny Romanowów, a szczególnie schyłku ich panowania pobudzają wyobraźnię wielu pasjonatów historii. Mnie fascynują odkąd w dzieciństwie obejrzałam animowany film o jednej z córek ostatniego cara Rosji "Anastazja". Okazją do pogłębienia wiedzy na temat Romanowów była wydana niedawno, przez wydawnictwo Muza, książka amerykańskiej autorki Julii P. Gelardi.
"Niezwykłe kobiety Romanowów" skupia się na życiu czterech kobiet - dwóch, które od urodzenia należały do carskiej rodziny - Marii Aleksandrownej i Olgi Konstantynownej, oraz dwóch, które do niej weszły poprzez małżeństwo - Marii Fiodorownej i Marii Pawłownej. Ich młodość przypadła w czasach wielkiego splendoru rosyjskiego dworu, ale były też świadkami rewolucji i doświadczyły upadku dynastii panującej. Biografia każdej z nich mogłaby stać się kanwą hollywoodzkiego dramatu.
Maria Fiodorowna przyszła na świat jako Dagmar, córka króla Danii Chrystiana IX. Przez małżeństwo z następcą tronu Rosji Aleksandrem, późniejszy imperatorem Aleksandrem III, weszła do dumnej rodziny Romanowów. Przez 15 lat była żoną następcy tronu, 13 lat cesarzową i 23 lata cesarzową wdową. Jej życie obfitowało wiele dramatów zapoczątkowanych przedwczesną śmiercią teścia, a później męża. Tragiczne losy rodziny po rewolucji październikowej zmusiły ją do udania się na obczyznę.
Maria Pawłowna (znana również jako Miechen), córka wielkiego księcia Fryderyka Franciszka II Mecklenburg-Schwerin wyszła za mąż za wielkiego księcia Włodzimierza, brata cara Aleksandra III. Miechen dała się poznać jako inteligentna i ambitna kobieta z trudnym charakterem. Była barwną i niejednoznaczną postacią.
Olga Konstantynowna, córka wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza została żoną brata Marii Fiodorownej, późniejszego króla Grecji Jerzego I. Jej losy były nie mniej tragiczne niż jej szwagierki. Przeżyła śmierć męża, syna i wnuka, a także straciła dwie ojczyzny - Grecję i Rosję i zmarła na wygnaniu.
Maria Aleksandrowna, cóka cara Rosji Aleksandra II poślubiła syna królowej Wiktorii, Alfreda, księcia Edynburga i księcia Sachen-Coburg-Gotha. Nieszczęśliwa w małżeństwie i niepotrafiąca się przystosować do życia w Anglii Maria odnalazła się w roli księżnej niewielkiego niemieckiego księstwa Koburga.
Tym przydługim wstępem do mojej opinii chciałam wzbudzić Wasze zainteresowanie fascynującymi losami tych niezwykłych kobiet. Na mnie książka zrobiła ogromne wrażenie. Napisana została językiem przystępnym, ale nie prostym. Autorka przykładała znaczenie do szczegółów, pojawiały się liczne cytaty i przypisy. Julia P. Gelard przedstawiła swoje bohaterki i realia w jakich żyły bardzo plastycznie. Nie wybielała i nie koloryzowała, sama napisała:
A jednak Maria Pawłowna, Maria Aleksandrowna, Olga Konstantynowna i Maria Pawłowna dalekie były od ideału. Podobnie jak inni śmiertelnicy, nie były pozbawione wad i niedoskonałości. Niemniej jednak wszystkie cztery - cesarzowa, księżna, królowa i wielka księżna - łączyła nadzwyczajna siła, która pozwalała im przezwyciężać kolosalne trudności i znoje. [...] Sięgając do głębokich pokładów wiary i nadziei, owe matrony imperialnej Rosji, które zaznały czasów świetności i rewolucji, stając się w końcu świadkami zniszczenia ich świata i wymordowania niezliczonych rzesz rodaków, pozostawiły nie tylko nieścieralny ślad w życiu tych, z którymi się zetknęły, ale również przykład niezłomności w obliczu zagrożenia.*
Na uwagę zasługuje staranne wydanie. Twarda okładka, zdjęcia i obszerna bibliografia umilają lekturę. Po przedarciu się przez rzesze imion i powiązań pomiędzy poszczególnymi członkami rodów panujących w całej Europie lektura "Niezwykłych kobiet Romanowów" dała mi dużo satysfakcji. Będę teraz poszukiwać "Przepowiedni dla Romanowów", o której niedawno pisała
Isadora.
Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik.
8.5/10
