"Życie, które znaliśmy" to pierwszy tom serii Ocaleni. Główną bohaterką jest Miranda, zwykła szesnastolatka mieszkająca w sennym miasteczku w Pennsylvanii. Bohaterkę poznajemy przed uderzeniem meteorytu w powierzchnię Księżyca. Jej życie radykalnie zmienia się, gdy "kontrolowane" zderzenie zmienia sytuację na Ziemi. Świat nawiedzają tsunami i trzęsienia ziemi, tysiące mist jest całkowicie zalanych, a to jest dopiero początek tragedii...Miranda i jej rodzina: mama, młodszy brat Jonny i starszy Matt oraz przyjaciółka rodziny pani Nesbit niespodziewanie muszą zmierzyć się z sytuacjami, do których przęcietni ludzie nie są przyzwyczajeni. Wkrótce zaczyna się panika, ludzie wykupują w sklepach wszystko co się da. Jedynie dzięki zaradności mamy rodzina posiada niezbędne do życia produkty. Już wkrótce drożeje paliwo, przerywane są dostawy prądu, nie działaja telefony i internet, a do pustych sklepów nie docierają nowe dostawy. Dla Mirandy i wielu jej rówieśników jest to szok, o czym mogą świadczyć na przykład te słowa: "Chyba od zawsze mi się wydawało, że nawet po końcu świata Macdonald będzie otwarty."*
Miranda dzień po dniu opisuje jak zmienia się jej życie i świat, który znała. Początkowe przerwy w dostawach prądu stają się codziennością, nie działa telewizja i internet, a jedzenie trzeba oszczędzać. Zatęsknić można nawet za tak znienawidzonym przez nastolatków miejscem jak szkoła. Życie, które znaliśmy szybko się zmienia, a w nowym świecie obowiązują nowe zasady - jeśli chcesz przeżyć nie możesz mieć sentymentów, liczy się tylko rodzina i jej przetrwanie.
Książka Pfeffer nie jest typową dystopią lub ksiażką katastroficzną, autorka nie skupia się zbytnio na samym katakliźmie, ale raczej na grupce ludzi i jej uczuciach, którzy w tym innym świecie usiłują przeżyć i zachować człowieczeństwo. Uderzyły mnie tu dwie sceny i zmiany podejścia matki Mirandy. Na początku kobieta pomaga w supermarkecie bezradnemu mężczyźnie, którego żona jest w siódmym miesiącu ciąży, później po kilku tygodniach, może miesiącach, gdy Miranda stojąc w kolejce po rozdawane przez wojsko jedzenie zostawia ją i biegnie zawiadomić przyjaciela. Matka, do tej pory skłonna do pomocy, krytykuje córkę za lekkomyślność.
Ocaleni dali mi wiele do myślenia. Nie jest to zwykła książka dla młodzieży chociaż myślę, że może wiele nastolatków i nie tylko skłonić do refleksji. Czekam na kolejny tom, mam nadzieję, że Wydawnictwo Jaguar zdecyduje się wydać zarówno drugi The Dead and the Gone i trzeci This World we Live in.
A na koniec pytanie do osób, które czytały: Czy nie zastanawialiście się dlaczego pod koniec książki, kiedy bohaterowie mieli mało jedzenia, nie wcinali kociego jedzenia? :)
* Susan Beth Pfeffer "Ocaleni. Życie, które znaliśmy" str. 53
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz