Anna Karenina

Dziś wybrałam się do kina na adaptację znanej powieści Lwa Tołstoja -"Anna Karenina". Film wyreżyserował Joe Wright znany z takich filmów jak "Duma i uprzedzenie", "Pokuta" i "Hanna", a w rolach głównych wystąpili Keira Knigtley, Jude Law i Aaron Taylor-Johnson. Uprzedzam, że nie czytałam książki, ani nie oglądałam żadnej wcześniejszej wersji filmowej, co zapewne miało duży wpływ na mój odbiór filmu.

Anna Karenina w wielu 18 lat wyszła za mąż za wpływowego polityka carskiej Rosji Aleksieja Karenina. Po ośmiu latach kobieta spotyka młodego, przystojnego hrabiego Wrońskiego.W mężczyźnie zakochana jest młodziutka Kitty Szczerbacka najmłodsza siostra Dolly, bratowej Anny. Lekkomyślna dziewczyna odrzuca oświadczyny zakochanego w niej właściciela ziemskiego Lewina. Anna szybko poddaje się urokowi Wrońskiego, odchodzi od męża i synka, by żyć w nieformalnym związku  z ukochanym mężczyzną.

Reżyser postawił na interesujący zabieg - "Annę Kareninę" przedstawił jako produkcję teatralną. Większość scen przedstawiona jest w formie przedstawienia teatralnego, ale nie brakuje w filmie również szerszej perspektywy. Szczerze mówiąc nie do końca pasował mi ten pomysł i chyba wolałabym poznać tę historię w wersji filmowo tradycyjnej.

Film Wrighta to niewątpliwie dzieło wizualnie piękne. Na medal spisali się nie tylko scenografowie, ale również osoby odpowiedzialne za kostiumy, które były niewyobrażalnie piękne. Suknie (i biżuteria) Anny, Kitty i księżniczki Betsy były dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. A pełne przepychu wnętrza robiły ogromne wrażenie.

Gdy wybierałam się na film, by po raz pierwszy w pełni zapoznać się z historią miłości Anny i Wrońskiego byłam pewna, że będę kibicować tej parze. Było dokładnie odwrotnie. Anna nie wzbudziła mojego współczucia, a Wroński nie zyskał sympatii. Oboje sprawiali wrażenie niedojrzałych ludzi dających się ponieść chwili namiętności i nie zważających na konsekwencje swych czynów. Najwięcej sympatii wzbudził we mnie Karenin (to z pewnością zasługa świetnego Juda Law) i nie mogę pojąć, jak Anna mogła zdecydować się na tego młokosa Wrońskiego (fryzura mu z pewnością w tym nie pomogła). Główna bohaterka jawi się w moich oczach jako nieszczęśliwa, ale samolubna kobieta. Żałować można, że zepchnięty na boczny tor został drugi wątek - Lewina i Kitty, podobno w powieści bardziej rozbudowany.

"Anna Karenina" zawiodła moje oczekiwania pod pewnymi względami, ale ratują ją scenografia, bohaterowie drugoplanowi (Matthew Macfadyen, Domhall Gleeson i Ruth Wilson) oraz świetny Jude Law. Chętnie przeczytam książkę, bo mam wrażenie, że jej lektura będzie wartościowym dopełnieniem seansu.